Maak je muziekkeuze met God!

Vele jaren lang heb ik gevangen gezeten in de housescene. Ik heb mega veel drugs gebruikt. Ik heb demonen gezien, een psychose gehad etc. Ik heb ooit huilend in de ‘house bus’ gezeten. Ik bekeerde mij op een bepaald moment in mijn leven en werd gedoopt. Ik ben op 22 jarige leeftijd (net bekeerd) alsnog gaan studeren. En ben nu o.a werkzaam op de operatiekamers van het Erasmus M.C bij de anesthesie. Ook ben ik nu werkzaam op grote house feesten, bij de medische dienst.

Ik moest deze nacht werken op Extrema, bij de medische dienst (als advanced life support trauma verpleegkundige). Extrema is een grote houseparty met 5000 man. Veel drugs en drank gebruik onder het publiek. In de loop van de nacht overviel mij iets heel zwaars. Het leek alsof ik een flashback kreeg vanuit de tijd dat ik drugs gebruikte en naar zulke feesten ging. Wat ik toen heb ervaren, gebeurde nu weer, maar het verschil is dat ik nu (nuchter uiteraard) aan het werk was en drugs een ver, grijs verleden voor mij is.

Wat er gebeurde:

• ik kreeg het koud en rilde van kop tot teen (de temperatuur op het feest was gevaarlijk hoog opgelopen, mensen vielen flauw van de warmte. De luchtvochtigheid was rond de 97%). Mijn collega’s zagen rood van de warmte. De muren en het plafond waren nat van de damp. Zo nat dat er plassen water op de grond ontstonden.
• ik zat vastgenageld in mijzelf. Ik kon haast geen contact meer leggen met mensen om mij heen, ik zat gevangen in mijzelf. Drugsgebruikers (xtc gebruikers) gebruiken deze term: ‘vastgenageld’ wanneer ze in zichzelf keren door de drugs en niet in staat zijn er iets aan te doen. Zodra de drugs uitgewerkt raakt, komt men langzaam weer ‘naar buiten’. Het is een zeer naar gevoel.
• de mensen die er liepen veranderde van gezichtsuitdrukking. Mensen met t-shirts aan met de duivel erop, liepen voorbij. Er werd onderling niet gesproken. Het was een lege harde bedoeling.
• de sfeer/atmosfeer om mij heen veranderde. Niet na te vertellen als je dit nooit hebt meegemaakt.
• ik werd bang. Vreselijk bang. Ik wist wie zich manifesteerde. Ik heb het keer op keer meegemaakt in de tijd dat ik drugs gebruikte.
• Ik probeerde te bidden maar het lukte niet. Sterker nog, ik durfde niet !!!!!

Twee beveiligingsmedewerkers
Er liepen veel beveiligingsmedewerkers binnen. Breed gespierde mannen die niet vies zijn van agressie en zelf vaak ook een lijntje cocaïne nemen (niet allemaal natuurlijk). Ik heb het keer op keer gezien. In de deuropening stonden 2 beveiligingsmedewerkers. Ik kwam wat meer ‘uit mezelf’ en begon een gesprek.

Ik wilde mijn angst delen in de hoop dat het minder zou worden. Het gesprek voelde vertrouwt. En langzaam zei ik tegen deze 2 medewerkers: Ik voel mij ongelukkig hier. Ik probeerde uit te leggen dat ik een Christen ben en wat deze party met mij deed. De kilte in mijn ziel, mijn angst. Het maakte mij niet uit wat ze er van zouden denken. Ik schaamde mij niet voor mijn liefde voor God. 1 van de 2 medewerkers zei:Ik begrijp jouw. Hij zei: kijk eens wat er op mijn arm staat? Hij liet een tatoeage zien waarop in het Surinaams stond: Kind van God. Hij zei: jij bent geen deel van deze wereld. Nooit geweest. De ander zei: alles is beproeving. Je wordt op de proef gesteld. Keer op keer.
Waarop de 1e weer iets zei, waarvan ik het half heb onthouden. Hij had het over wandelen in een vallei des doods, zonder angst ofzo. Hij haalde een bijbeltekst aan die ik niet ken. Ook had hij het over het feit dat wij over God spraken met zijn 3e en over iets als een koord van 3 snoeren of touwen. En de atmosfeer om mij heen veranderde. Ik wilde huilen. Gillen. Danken.

Ik en deze 2 mensen die in God geloven, dreven de duivel opzij. Ik had met iedereen kunnen praten, maar toevallig met deze twee ??? Kleine kans dat er nog andere gelovigen op het feest aanwezig waren. De 1e bewaker zei: Niets is toeval. God zorgt voor je. En gebruikt al zijn kinderen om Zijn doel te bereiken.

Het publiek veranderde weer in ‘menselijke’ mensen. Ik gaf medische hulp met liefde. Ik kwam weer uit ‘mezelf’ En ik zag dat het publiek het voelde. Wanneer ze om hulp kwamen i.v.m drugs problematiek (angst, onwel etc) zeiden ze letterlijk hoe blij ze waren dat ik ze niet veroordeelde. Wanneer ze ‘vastgenageld’ waren bleef ik bij ze met liefde en geruststelling. Ze zeiden dat ze liefde voelde in mijn benadering. Ze voelden zich veilig. Ik heb de 2 beveiligingsmedewerkers niet meer gezien. De hele avond niet meer. Ik had ze zo graag willen bedanken.

Om half 8 s’morgens reed ik van Amsterdam naar huis. Ik huilde en huilde en kon niet stoppen. Jezus vergeef mij dat ik niet op U vertrouwde. Jezus vergeef mij dat ik dacht dat de duivel sterker was dan U op zijn eigen terrein. Ik bleef huilen. In de verte stonden 3 hijskranen naast elkaar. Ze leken door de stand waarin ze stonden op 3 kruizen naast elkaar. Op de middelste kraan brandde een lamp. En verklaar mij voor gek, maar het was alsof Jezus zei:

Ik ben voor jouw gestorven aan het kruis.
Ik huil en huil nog steeds. Ik kan niets anders doen dan deze getuigenis delen.
Ik wil het van de daken schreeuwen. Ik ben het niet waard, en toch doet God dit.

Alice (36 jaar)