Maak je muziekkeuze met God!

Hallo!
Hier een misschien onverwachte respons op jullie goed bedoelde folder. Ik ben geen echte Jezus-fanaat, maar gewoon een uitgehouste gabster, die graag d'r verhaal kwijt wil. Ik maak er geen geheim van wie ik ben. Lees m'n verhaal. misschien is het iets voor een volgende folder en schrijven we nog eens samen? Ik wacht nu al op jullie antwoord, want ik weet zeker dat jullie op het volgende wel wat te zeggen hebben:

Het was zomer 1993, ik ruilde langzaam maar zeker m'n kisten in voor m'n Nikes, m'n bell?bottom broeken voor Levi's 501 en m'n volgende streven was natuurlijk een"Australian": Ik wilde gabber worden...
Mijn vrienden van toen wilden niet dat ik veranderde (nauwelijks wetend wat er uiteindelijk met "gabber" bedoeld werd), ze veranderden toch mee en er ging een nieuwe wereld open.

"Ga mee naar Demi! Dan slik je iets, heftig joh!" Het werd m'n eerste aanraking met de hele "kankerzooi" en ik wist niet wat me overkwam! Het maakte me gelijk al bang, want gezopen en geblowd had ik totdat ik er bij neerviel, maar dit was zo goed, hoe moest ik hier ooit vanaf komen? Pillen, zoveel soorten, het waren "pillen”! Ik had niet door, dat ik aan de hard-drugs begonnen was.

Ik draaide een maandje mee in het gabbercircuit en keek m'n ogen uit. Alles werd zo gewoon, zo normaal: iedereen heeft ze, iedereen koopt ze, iedereen slikt ze. Elk weekend opnieuw, het werd de idiote gewoonte om voor het weekend alleen te gaan leven. Hoe kon je ook anders? De overige 4 dagen had je nodig om bij te komen (onze weekenden duurden n.l. van vrijdag t/m zondag). Ondanks alles werd ik toch gewaarschuwd, door de zogenaamde ervaren gebruikers, ze zeiden, dat het al snel meer dan 1 pil zou worden, maar ik geloofde hen niet. Maar ze kregen gelijk en ik ging achteruit, steeds sneller, maar op dat moment kon het me werkelijk niets schelen, net zoals alle dagelijkse dingen me eigenlijk steeds minder interesseerden. Het leek me wel stoer...

De kick van het slikken was al gauw verdwenen, maar ik leerde wat verslaving was. Ik kon er niet mee stoppen, het hoorde bij het uitgaan, en ik ging elk weekend uit: Je zit vast in een andere wereld en in die wereld leer je (over)leven met de gabberhouse. Je bent gedwongen om daarin door te gaan. Het werd al gauw een begrip: "weekendverslaafd", een artikel in de Panorama deed me huiveren, ik was zo'n 16 jarige weekendgebruiker. Steeds vaker dook het in de kranten en tijdschriften op, bol van de houseparty's en XTC en bij het lezen ervan kon ik elk woord bevestigen, hoe triest dat ook was. Nu begreep ik waarom house altijd met XTC in verband werd gebracht waarom je zo mager en ziek werd en er ook wel eens dood van kon gaan.... Maar stoppen ging niet, wilde ik niet. Ik ging steeds vaker gekke dingen zien: soms waren ze er wel, soms waren ze er niet, nachten lang zomaar doodsbang geweest. Waarvoor? Dat wat je niet wilde weten.
Ik heb de dood voor ogen gezien, daar had ik slechts een spiegel voor nodig. Als ik maar lang genoeg keek naar m'n bleke, ingevallen gezicht, begon ik me op een gegeven moment gewoon af te vragen waar ik naar zat te staren. Ik leek niet meer op de vakantiefoto's van enkele maanden eerder (Het was ondertussen augustus 1993.) Ik leek op een junk!

Het werd me allemaal teveel, gek werd ik van mezelf, en ik moest het toch echt kwijt aan de enigen die mij konden helpen, de enigen die er net zo veel pijn van hadden als ikzelf, want ze wisten het al maanden: m'n ouders! Alles kwam eruit, dagelijks nog, in ieder geval kwam er een tijd van twee maanden met veel vallen en toch opstaan. Eind februari '94 lukte het me om voorgoed te kappen met de rotzooi. Met "behulp" van een stel vrienden (maar dat is een apart verhaal) en een ongelofelijk slechte ervaring op een houseparty, ben ik sinds 5 maanden nuchter.
Het kleurtje dat ik verloren had en de kilo's die eraf waren, zijn al aardig teruggekomen, maar van binnen is het nog een warboel! Daar ziet nog veel zwart, maar elke nieuwe dag brengt er wat licht bij en ook elke dag grijp ik daarvoor aan. Samen met echte vrienden, die nooit zullen "pushen" en die weten hoe de situatie in elkaar steekt, zal ik er bovenop komen. Toch zal ik het grootste gedeelte zelf moeten doen, want ik ben tenslotte die sufferd geweest om er aan te beginnen. Daarom wil ik ook dit hoofdstuk zo goed en zo kwaad als het maar kan snel uitlezen. De buitenkant is snel gegaan, maar van binnen moet ik ook weer gaan bloeien, daar is heel veel tijd en geduld voor nodig.

Nu weet ik dat “gabbers" een eigen aparte wereld gevormd hebben, een wereld van geld, egoïsme, 200 bpm en drugs en die alleen bestaat (leeft?) op de dagen vrijdag, zaterdag en zondag. Ik weet nu ook dat er meer en mooiere dingen zijn dan gabber: die gewone dagelijkse dingetjes, ik vergat ze gewoon. Ik ben misschien nog steeds verslaafd aan house, maar niet meer aan de pillen, d.w.z. dat ik dus ook nog van menselijke behoeften kan genieten.

House op zich is een synoniem van verdraaide taal: illegaal lijkt legaal, slecht is goed, dure sportkleding....maar gymmen? NOT dus! Criminaliteit lijkt te kunnen, georganiseerd en wel in een grote sporthal, waarin overdag b.v. een vlooienmarkt of een tennistoernooi wordt gehouden, maar die 's avonds verandert in een bizarre "feestzaal" waar kinderen drugs gebruiken, mensen paranoia worden, waar doden vallen. 's Morgens 10 kilo lichter, als een zombie de straat op en ... verkankerd: het gabberbegrip voor uitgeput van de speed. Net zoals alle andere taal, die voor een normaal mens onmogelijk bij te houden is. Een gesprek tussen een gebruiker en een nuchtere kan sowieso al niks worden, je communiceert altijd in een andere wereld, waarin je alleen met andere gebruikers kunt "praten" ? Een nacht lang de beste vrienden, overdag herken je elkaar niet meer, dat gebeurt pas op de volgende party.

Eind 1994 zullen er nog veel afhaken, zowel levend als dood, maar ondertussen komen er nog 2 maal zoveel bij !! Waarom? House heeft z'n eigen image, het stoere, het riskante, het "luxe" en dat is precies waar de jeugd van tegenwoordig bij wil horen.
Kicke, lekker slikke. Maar afkicke? Ho maar! De jongste housertjes zijn soms nog maar 13 jaar (en anno 1996 soms nog maar 11 jaar), wat kan er in hemelsnaam na dit tijdperk komen? Het zou wel eens niets kunnen zijn.

Dit was ‘m! Waar gebeurd, over een periode van 8 à 9 maanden. Ik begrijp nog niet hoe de "rest" het zo lang vol kan houden. Nu ben ik 17, in september dit jaar word ik 18, voor mij de tijd om me eens echt volwassen te gaan gedragen. Wat vinden jullie?

Groetjes, liefs, Lisa!